اشعار

صحبت از فاطمه سر فصل غزل خوانی ماست          گریه در روضۀ او مسلک عرفانی ماست

مـا پـریـشـان غـم مـادرمـان فـاطـمـه ایم          غـربتـش علت این گـریۀ طولانی ماست

هـر کـسی در پـی دارو و دوا می گـردد          نمک روضـۀ او نـسـخـۀ درمـانی ماست

هرکسی رخت عـزا کـرده به تن می داند          که چنین پـیـرهـنی علّت سلـطانی ماست

لـعـن بر قـاتـل صـدیـقـۀ کبری بی شـک          مُـهـر تـأیـیـد و قـبـولی مـسـلمانی ماست

روضه خوان، روضۀ دیوار و در و کوچه نخوان          سر شکستـن سند غـیـرت ایـرانی ماست

می شویمت که آب شـوم در عـزایِ تو            یا خویش را به خاک سپـارم بجای تو

قـسـمـت نـبـود نـیـتِ گهـواره ساخـتن            تـابـوت شـد تـمـامـیِ چـوبش برایِ تو

خون جای آب می چکد از سنگِ غسلِ تو            خون می چکد که زنده کند ماجرایِ تو

در بود و شعله بود و در اُفتاد رویِ تو            گُـم شد مـیـانِ خـنـدۀ مَـردُم صدایِ تو

در بود و شعله بود و از آن در عبور کرد            هر کس که بود نیمه شبی در دعایِ تو

حـالا زمـانِ غـسـلِ تو فهمیـده ام چـرا            رویِ تو را نـدیـد کـسـی تا شـفـایِ تو

دل بى‏ سوز و گداز از غم زهرا دل نيست          دل اگر نشكند از ماتم او، جز گِل نيست

خون و اشك از دل و از ديده ما میجوشد          فاطمه صورت خود را ز على می پوشد

عمر كوتاه تو، اى فاطمه فهرست غم است          قـبـر پنهان تو روشنـگـر اوج ستم است

رفتى، اما ز تو منظومۀ غـم بر جا ماند          با دل خستـه و بشكسته عـلـى تـنهـا ماند

اثــر دسـت ‏سـتــم از رخ نـيــلـى نــرود          هرگز از ياد على، ضربت‏ سيلى نـرود

با عـلـى راز نگـفـتى تو ز بـازوى كبود          باپدرگوى كه بعد از تو چه بود و چه نبود

شهراگر شهر تو، پس حمله به آن خانه چرا          مرگ جانسوز چرا؟ دفن غريبانه چرا؟

داغ ما آتش و ميخِ در و سينه است هنوز          مدفن گمشده در شهـر مدينه است هنوز

تـا عـلی ماهَـش بـه سـوی قبر بُرد            مـاه، رخ از شـرم، پـشت ابـر بُرد

آرزوهـا را عـلــی در خـاک کـرد            خاک هـم گویی گریـبان چاک کرد

زد صدا: ای خاک، جـانـانم بگـیر            تن نـمانـده هیـچ از او، جـانم بگیر

نــاگــهـان بـر یــاری دســت خــدا            دسـتی آمد، همچو دست مصـطـفی

گوهرش را از صدف، دریا گرفت            احـمد از دامـاد خود، زهـرا گرفت

گـفـتـش ای تـاج ســر خیــل رُسُـل            وی بَر تو خُرد، یکسر جزء و کل

از من ایـن آزرده جانت را بگـیـر            بـازگــردانــدم، امـانــت را بـگـیـر

بــار دیــگـر، هـدیـۀ داور بـگــیـر            کــوثـــرت از سـاقـی کـوثـر بگیر

می کِشد خجلت عـلی از محضرت            یــاس دادی، می دهـد نـیــلـوفــرت

باغ هستی بی صفا می ‏شد اگر زهرا نبود           عطر گل از گل جدا می ‏شد اگر زهرا نبود

تیره گی در اولین برخورد با خورشید عشق           چـیره بر آیینه‏ ها می‏ شد اگر زهـرا نبود

ارتزاق آفـتاب از روی عـالمتاب اوست           این جهان ظلمت سرا می ‏شد اگر زهرا نبود

ابـرهـای کـفـر آلـود از نـسـیـم فـتـنـه ‏ها           در هوای دل رها می ‏شد اگر زهرا نبود

در دل امواج طوفان زای اقیانوس دهر           فلک دین بی ناخدا می ‏شد اگر زهرا نبود

نصرت حق در بر کفر از فداکاری اوست           کفر حق را رهنما می‏ شد اگر زهرا نبود

قــامت یـکـتــا پـرسـتـانـی همـانند عـلـی           زیر بار غم دو تا می ‏شد اگر زهرا نبود

پهلویش بشکست تا بتخانه را در هم شکست           سامری صاحب لوا می ‏شد اگر زهرا نبود

گرچه خود شد پرپر اما داد بر قرآن حیات           محو دین مصطفی می ‏شد اگر زهرا نبود

عشق اگر دارد حیات از اوست یاسر بی گمان           عشق، در عالم فنا می‏ شد اگر زهرا نبود

ای ز نبی ربوده دل، روی خدا نمای تو            وی ز علی گره گشا، دست گره گشای تو

پیش روی نبی نبی، عازم دست بوسیت            پشت سر عـلی علی، ملتـمس دعای تو

روح دهی به قدسیان با نفست به هرنفس            دل برد از ملایکه ذکـر خـدا خـدای تو

درد نـگــفـتـۀ دلت اشـک شبـانـۀ عـلی            حرف دل علی بود گریۀ بی صدای تو

نـاله و آه مـا کـجا حـق تـو را ادا کـنـد            جز که هماره مهدیت گریه کند برای تو

تو سپر عـلی شدی پیش هجوم دشمنان            محـسن بـی گـنـاه تو، شد سپر بلای تو

بازوی بسته شیر حق،راهی مسجد النبی            تو در قفای او روان، حسین در قفای تو

تا ز علی نهان کنی، قصۀ گوشواره را            دست تو بود بر روی، روی خدا نمای تو

تا که به پاست عالمی قطع نمیشود دمی            نالـۀ وای وای مـا، گریۀ هـای هـای تو

تـربت بی چراغ تـو، سیـنـۀ داغدار ما            قبر تو هر کجا بود،در دل ماست جای تو

ای مـادر مـظـلـومـۀ ما حـضـرت زهـرا           بـانـوی عـلـی بـابِ دعـا حضرت زهـرا

پـيـوستـه تو را مـدح کـنـد احـمـد مختـار           تـابـنـده تـرين نـورِ خـدا حـضرت زهـرا

ثـابـت قــدم انــدر ره مــولاى جــنــانــى           جان دادۀ از جـور و جـفا حضرت زهرا

چون در ره مولا ز خود همواره گذشتی           حـيـدر شده مـديـون شما حضرت زهـرا

خاکِ قدمت سرمۀ چـشـمـانِ شَهان است           در نـزد خـدا بـابِ عـطـا حضرت زهرا

ذراتِ جـهــان مـدحِ جـلالـت بـنـمــایـنــد           رفـتـار تو پـروانـه نـمـا حضرت زهــرا

زشت است که غیر از تو بخواهم ز تو بانو           ژولـیـده بـبـیـن حال مرا حضرت زهـرا

سـوگــنــد به قــرآن خـدا تـا بـه قـیـامـت           شـادم که شــدم اهل ولا حـضـرت زهرا

صد ها چو مرا خادم آن بیت پُر از نـور          ضامن شده در وقتِ جزا حضرت زهرا

عاری بُوَد از رجس و گنه روحِ تو بی بی           ظلم است اهـانت به شما حضرت زهرا

عـیـسـی نـفـسـان خـادم دربـار شـمـایـنـد           غم کی به شما گشته روا حضرت زهرا

فـقـدان تو مـولای مرا خـانـه نشیـن کرد           قبرت شده غـمخانه چرا حضرت زهـرا

کُـشـتـنـد تو را، قـامت مـولای دو عـالـم           گردیده ز این غصه دو تا حضرت زهرا

لعنت به هر آنکس که تو را نقش زمین کرد           من گـفتم و گـویم همه جا حضرت زهرا

نتوان که غمت گفت و براین غصه نبارید           واللهِ شـدم اهـل بـکـاء حـضـرت زهــرا

هـسـتـم هــمه دم ذاکــرِ نــالایـق این در           یا حـضـرتِ امُ الـشُـهـدا حضرت زهـرا

روی تاج عـرش طبق نصّ لولا فـاطـمـه          نقش شد زهــرا سلام الله عـلـیـهـا فـاطمه

آنكه خاك جـانـمازش را تـبـرّک مى بـرند          اولـیـا الله عــالــم، كـیـسـت الاّ فــاطــمــه

انبیا از بركت دستـاس او نان می خورند          رزق و روزى می دهد به اهل بالا فاطمه

ظاهـراً فـرمــوده انـد ام الائـمـه فــاطـمـه          بـاطـنـاً فـهـمـانـده انـد ام ابـیـهـا فــاطــمـه

جـلـوه ای شـد لـیـلـة الـقـدر رسول الله او          جـلـوه ای شد لیـلـة المحـیای مولا فـاطمه

بـچـه هـایـش حـجـت الله انـد اما گـفـته انـد          آشـكــارا حـجـت الله عـلــیـنــا فــاطــمــه

سیزده معصوم هریك نورى از زهراست پس          مى شود سرجمع این ها چهارده تا فاطمه

فاطمه حق و علی حق و مع الحق آینه است          چه عـلـی اندر عـلى چه فـاطمه با فاطمه

حك شده بر روی گـردنبند زهرا یاعـلـی          حك شده بر ذوالـفـقـار مرتضی یا فاطمه

بسكه حیدرفاطمه است و بسکه زهرا حیدراست          در نـجـف چیزى نمی بـیـنـیـم الا فـاطـمه

شـادی روح خـدیـجـه، كـوری چشم همه          سـروری دارد به زنـهـای دو دنیا فـاطمه

با هر اسمی كه بخوانی در نهایت مادر است          راضیـه؛ حنـانـة الحـوراء، زهـرا؛ فاطمه

مادری بالاتر از این؟مهربانی بیش از این؟          میرسد محشر به داد شیعه صد جا فاطمه

خانه اش كه سوخت مسمار از خجالت سرخ شد          آن چنان برخورد با سینه كه آنجا فاطمه...

مـن بــا دم تـیـغـم شـهــادت آفـــریــدم            در فتح خـیـبر قـلب مرحب را دریـدم

چون کوه بنشستم به روی سیـنۀ عَـمر            مـردانـه آن خصم خـدا را سر بـریـدم

یکروز در جنگ اُحد خوردم نود زخم            دریای لشگر را به خاک و خون کشیدم

یک لحظه زانـویـم نلرزید و به گوشم            خـود لافـتـی الاّ عـلـی از حق شنـیـدم

یـک دم نیاوردم ز محنت خـم به ابـرو            یـک عــمــر در کـام بــلاهـا آرمـیــدم

با آنهمه وقتی که زهرایم زمین خورد            جان دادن خود را به چشم خویش دیدم

آن شب زمین خوردم که دور از چشم مردم            دنـبـال تـابــوت عــزیــز خـود دویــدم

با آنکـه هـمـچـون آسـمـان بودم مقاوم            مـثـل هلال از غـصّـۀ ما هـم خـمـیـدم

یا فـاطـمـه شـرمنده ام از اینکه امشب            با دست خود خشت لحـد بهر تو چـیدم

«میثم» گنهکار است امّا شاعر ماست            یا رب ببخش او را به زهـرای شهیدم

گـل های عـالـم را معـطـر كرده بـویـت           ای آنكه میگردد زمین در جست و جویت

یادش بخیر آن روزها ریحان به ریحان           می چید پیغمبر بهشت از رنگ و بویت

سیـاره هـا را در نخـی می چــیدی آرام           می ساخـتی تسبـیحی از خـاک عـمویت

برداشتـنـد از سفره ات نان، مردم شهـر           جرعه به جرعه آب خوردند از سبویت

درهای رحـمـت بـاز می شد با دعـایت           دردا كه می بـستـنـد درهـا را بـه رویت

تـاریـخ می داند فـدک تـنهـا بهـانه است           وقـتـی بـهـشـت آذیـن شـده در آرزویت

وقتی منـزّه گشته خـاک از سجـده هایت           وقتی مطـهـر می شود آب از وضـویت

چـادر حـمـایـل می كـنی از حق بگـویی           حـتـی اگـر یـك شـهـر باشد روبـرویـت

بـرخـاستـی با آن صـفـت هـای جـلالـی           این بار آتش می چكید از خلق و خویت

حـتـی زمــان می ایـستد از این تـجـسّـم           تو سوی مسجد میروی مسجد به سویت

از های و هو افـتـاد دنـیـا بـا سـکـوتـت           دنـیـا به آرامش رسیـد از های و هـویت

از بـانـگ بـسم الله رحـمـن الـرحـیـمـت           از آن نــهــیــب؛ الـــذیــــن آمـــنــویــت

تو خطبه میخواندی و می لـرزید مسجد           ذرات عــالــم یک صـدا لـبـیـک گـویت

خطبه به اوج خود رسید آنجا كه میریخت           مدح عـلـی حـیـدر به حـیـدر از گلویت

گفتم عـلی... او قطره قطـره آب می شد           آن شب كه روشن شد سپیدی های مویت

آن شب كه زخـم تو دهـان وا كرد آرام           زخــم تـو آری زخــم آن رازِ مـگـویـت

هنگام دفن تو عـلـی با خویش می گفت           رفـتـی ولی پـایـان نمی یـابـد شروعـت

گریه در دست گرفته است عنان را زهرا           ناله بُرده است ز کف تاب و توان را زهرا

بسته ای از چه تو بر روی علی دیدۀخویش           بــاز کـن پـنـجـرۀ بـاغ جـنـان را زهــرا

آسمان بر سـرم آوار شد از جـا برخـیـز           چون تحمّـل کنم این بار گـران را زهرا

ای چـراغ دل من بـاز بـزن سـوسـوئـی           تا دهـی نـور دل و دیـدۀ جـان را زهـرا

گـوشۀ چـشـم کـبـود تو به من می گـوید           که نگـفتی به عـلـی درد نـهـان را زهرا

تـازه شد با غــم تو داغ و غـم پـیـغـمـبـر           گرد غـم باز گرفته است جهان را زهرا

گر که آه از جگرم سوخته بر می خیزد           شـعـلـۀ داغ تو آتـش زده جـان را زهـرا

با غـمـت تا به ابـد عـهـد «وفائی» دارم           نذر تو کرده ام این اشک روان را زهرا

دارد نـشـانـه از حـــرم بــی نـشـانـه ات          تـشیـیـع مـخـفـیــانـه و دفـن شـبـانـه ات

باب تو بـاب وحیِ درِ رحـمـت خـداست          چون شد که قـتـلـگـاه تـو شد آستـانه ات

نه در اُحد، نه در دل صحرا، نه در بقیع          حتی تو حـق گـریـه نـداری به خانه ات

از خـیـمـه هـای سـوختـۀ کـربـلا گـذشت          آن آتــشـی کـه سبـز شد از آشـیـانـه ات

در پـیـش چـشـم فاتـح بـدر و اُحـد زدنـد          گه بـا غـلاف تـیـغ و گهی تـازیـانـه ات

حق داشتی خمیـده شوی چون هـلال ماه          ای کوه غصه های علـی روی شـانه ات

صد بار جان فـشاندی و در یاری عـلـی          دیـدنـد بـاز جـانـب مـسـجـد، روانـه ات

ای حامی عـلی که گمان داشت شوهرت          با دست خویش دفـن کنـد مـخـفـیـانه ات

وقتی که دست خـصـم به رویت بـلند شد          افــتــاد لـــرزه بـــر بــدن نــازدانــه ات

میثم سـراغ قـبـر تو را می‌گـرفت و دیـد          در قـلـب او بــود حــرم بـی‌نــشـانـه‌ات

دامـن پُـر از ستـاره بـه خـون جگر کنم           مرگم به ازشبی است که بی‌تو سحر کنم

ای جـوشن هـمـیـشــۀ حیــدر! چـرا نشد           من پشت در برای تو خود را سپر کنم؟

نـزدیک بـود لحظـۀ «یا فضه» گـفـتنت           مـن زودتـر بـه عالـمِ عـقـبـی سـفـر کنم

شــد با وصیتِ پـدرت بـسـتـه دست من           حـامـی مــن نشـد ز تو دفع خـطـر کـنم

چـون کاغـذ فـدک جگـرم پـاره می‌شود           هـرگـه ز کوچـه‌هـای مـدیـنـه گـذر کنم

آتش بـرآیـد از دل تـنگـش بـه جـای آب           گـر چــاه را ز درد نهـانت خـبــر کنــم

ای کـاش مـرگ پـرده کشـد بر نگاه من           تا کی نگـه به کوچه و دیوار و در کنم؟

تنها به این خوشم که کند روزچون غروب           آیـم کنـار قـبـر تــو شــب را سحـر کنم

یـارب تـو اشک چشـم علی را زیاد کن           تــا گریـه بهــر فـاطمــه‌ام بـیـشتــر کنـم

«میثم» بـه یـاد فاطمـه از سوز دل بگو           کــز آه خــویش نخــل تـو را بارور کنم

خـورشیـدوار سـر کشد از دل شـراره‌ام           ای آسـمـان بـســوز بـه مـاه و سـتـاره‌ام

من چـاره‌ سـاز خـلـقـم و با داغ فــاطمه           افتــاده‌ام ز پــا و ز کـف رفـتـه چـاره‌ام

آن تازیـانـه‌هـا کـه به نـامـوس من زدند           خـورده درسـت بــر جگــر پاره ‌پـاره‌ام

گویــی هـزار مرتـبـه جانم به لب رسید           افـتـاد چـون بـه بـازوی زهـرا نـظاره‌ام

ای چـاه غصه‌های عـلی زخـم سیـنه‌ات           ای تـا ابـد شـریـک غـم بــی‌شــمــاره‌ام

یک بار کُشـت ناله‌ات از پشت در مـرا           غـسـل شـبـانـه‌ات شـده مـرگ دوبـاره‌ام

با آنکــه خـود غریب‌تر از خـلق عـالمم           قــبــر غــریـب تــو شـده دارالـزیـاره‌ام

بی‌تو چو شـمـع سوخته هی آب می‌شوم           جــای نـفـس ز سـیـنـه بـرآیـد شـراره‌ام

وقـتـی کـه یــاد روی کـبـود تو می‌کـنـم           افتـد بــدن بـه لرزه، چو آن گـوشواره‌ام

میثم پس از شـهـادت زهراست، یار من           آه هــمـیـشــۀ مــن و اشــک هــمــاره‌ام

الهی داد از ایـن دل داد از این دل          كنـــــار قـبر زهـــرا كــــرده مـنزل

بــــگو زهــــرا ز جـــا خیزد ببیند          كه اشك دیـده كـرده خــــــاك او گل

*****************************

چنــــان داغـــــت دلم غمناك كرده          كه دست من تو را درخـاك كــــرده

به جایت زیـــنب مظــــلومـــه تـــو          غبــــار غـــم ز رویم پـاك كــــرده

*****************************

در و دیـــــوار خــــانه بـــــا نگاهم          بـــــه یــــادم آورد آن نــــاله هـایت

*****************************

كــنــــار تـــربتـــــت انـدر دل شب           بــود نام تو زهــرا جـــاری از لب

بـــــه خــــانه تــــا روم بـــا دیده تر          كشـــــد نـاز مــرا مظـلومــه زینب

*****************************

اگــــر محور به هر امكان علی بود          ولی بــر فاطمه مــهمان عــلی بود

كــنــار تربـتت؛ مظـــــلومــــه زهرا          سرشـب تا سحر گــریان عــلی بود

*****************************

چنــــان دست علی آتش برافروخت          كه حتی میخ در درشعله اش سـوخت

نـــداند كـــــس به جز مولی الموالی          چگونـه میخ در آن سیـنه را دوخت

*****************************

ســـــوزانـــد دل فاطمه را آتش كین           بین در و دیوار شده نـقــــش زمین

با پــــهلوی فـــاطمه چه ها كرد لگد           كاندر یم خون از اوشده سقط جنین

*****************************

بــر خلق جهان كه گشته معلوم علی          ازحـق خودت شدی تو محـروم علی

بـــر كنگره ی عرش به جان حسنین           بـا اشك نوشتـه است،مـظلـوم علی

*****************************

چــــون مـرغ سحر شكسته باشد بالم          یــــك تن نبــــود فاطمه پرسـد حالم

رفــــتی تـو ولی جان نبی روح علی            بی تـــــو بـه خدا صفا ندارد عالم

گل بــودی امـا بـوی خاکستر گرفتـی         آه ای فـرشته بین شعله پـــر گـرفتی

با این سرانگشتی که تاول زد در آتـش         امشب گره ازموی این دختـر گرفتی

با من غریبی میکنی در خـانـه وقتی          چشمت به من افتاده چـادرسر گرفتی

ای کاش می مردم نمیدیدم چه زخمی          از ضربه های محکـم این در گرفتی

پروانه ها را با تـب و تابت مسوزان          با لاله هایـی که براین بستـر گـرفتی

با دستمال بــسته ی دور ســر خــود          جان مرا ای جـان من؛ دیگر گـرفتی

دلـــواپس گلبـرگ هایت مانده ام من          حالا که ای گل بوی خـاکستر گرفتی

کاش حنانه ی مـــن لب به سخن باز کند          گره از کـار مــن و بند کــــفن باز کند

دست از جان خودم شستم و او را شستم          ترسـم این بود که این زخم دهن بازکند

خاطــــرم هست پرش را سپرم کرد مگر         ریسـمان لااقل ازگـــردن مــن باز کند

تــــازه دیـــــدم وَرم بـــــازوی او را اما          کاش آغوش خودش رابه حسن باز کند

چون که صورت به کف پاش نهاده است حسین           پلــــــک زخمی شده را مطمئناً بـازکند

وای اگـــــر باز بگوید که بُنی، ذبـحوک          روضه را با دم پر سوز ومحن باز کند

حرزی ازبوسه به دور گلوی یوسف بست           وای از گـرگ که با چنگ زدن باز کند

گُل من چون تو را در گِل بپوشم          ز هجران تو خــــــون دل بنوشم

در ایـــــــام جـــوانی قسمـــتم شد          که تــــابوت تو را گیرم به دوشم

***********************

دعایـــی زیر لــــب دارم شبـــانه          تـو آمین گــــوی ای مـــاه یگانــه

الـــهی هیــــچ مظلــــومی نبینـــد          عزیـزش را به زیر تـــــازیـــانه

***********************

بیـــا با هم نـــمــــاز شب بخوانیم           دعای دل به تاب و تب بخوانیم

کتاب قصّه ی غـم های خــود را          نهــان از دیده ی زینب بخوانیــم

***********************

به خاک افتاده جسم اطهرش بـود          به روی دامـــن فضّه سرش بود

میـــــــان آن همه رنج وغم ودرد          به فکرغصّه هـای شوهرش بود

***********************

غمـــت بـــرده ز دل تاب و توانم          تو رفـــتی مــــن چرا بـاید بمانم 

گلویم آنچنــــان از گریـــه بستـــه           کـــه نتوان بهر تو قرآن بخوانم 

***********************

چـــرا بــال و پر مـا را شکستـی           نهــــــال بــی بر مـا را شکستی

الهـی بشـــکند قنـفــــذ دو دســتت          که دست مادر مــا را شکســــتی

***********************

نـــگاه نــــــور عینت آتشــــــم زد          تمــــــاشـــای حسیـــنت آتشم زد

تنت را در کفــن پیچیـــدم آن شب          سکــــوت زینبــینت آتشــــــم زد

***********************

فلک دیدی چه خاکی برسـرم کرد         به طفلی رخت مـــاتم دربرم کرد

الهـــــــــــی بشکنــــد دست مغیره          که در این آستـان بی مادرم کرد

حالا كه زخم های تو مرهم گرفته است           بانـو تـمامِ خـانۀ من غـم گرفـته اســت

سِنّـــی نـــداشتی چـــقدر پیر می روی!           شرم از قـدِ هـلالِ تو حالم گرفتـه است

كِز كرده خاطراتِ تو را می كند مـرور           یك گوشه خانه دارِ تو ماتم گرفته است

جز چند تكۀ كـفـنی بیـنِ بُقـچـه چیست؟           بر دیده می گذارد و محكم گرفته است

بـــــوسه حسین بر كفِ پایِ تو می زند           امشب برای عمرِ كَمت دم گرفته است

لحظه به لحظه غسلِ تو را پیر می شوم

از زندگی نـفـس به نفـس سیـر می شوم

با زخـم بالِ پر زدنت سرخ گشته است           گلبرگ های یاسمنت سرخ گشته اسـت

در لحـظه هـای شُستنِ از زیـرِ پـیـرهن           مثلِ غروب؛ پیرهنت سرخ گشته است

چندین و چـنـد جـایِ تنِ تو شده كـبــود           چندین و چند جایِ تنت سرخ گشته است

ایــن زخـمِ سینه بـد قِـلِقی می كند هنوز           سر باز كرده و كفنت سرخ گشته است

وا شـد گِـره ز روسـریـت وای بر دلـم           از زیرِ گوش تا دهنت سرخ گشته است

از بس كه آستـین به دهن گریه می كـند           از بُغض؛ صورتِ حسنت سـرخ گشته است

از غُصه سـر به چـوبۀ تابـوت می زنم

جـان می كَنم من از تو ولی دل نمی كنم

ای زمین این روح و ریحان عـلی ست           این تـمام هـستی وجــان عـلی ست

ای زمین این گل که در تو شد نهان           راز دار درد پــنـهــان عـلــی سـت

ای زمین این مه که گردیده خمـوش           در شب غــم مــاه تـابان عـلی ست

ای زمین این مصحف ایثار و عشق           سـورۀ کـوثــر به قــرآن عـلی ست

ای زمین همــراه بـــا تـــو آسمـــان           شـاهـد شـــام غــریــبان عـلی ست

ای زمین با من تو هرشب گریه کن           قبر زهرا بیت الاحـزان عـلی ست

ای زمین این خـفتـه در آغوش تـــو           با خـبـر از قلب سوزان عـلی ست

ای زمین خود میزبـانی کـــن از او            کز فراقش غصه مهمان علی ست

ای زمـین بـا او مـدارا کـــن کـه او            در دو دنیا نـور چشمان عـلی ست

ای زمین اینجا اگـر پــر لالــه است            حاصلی از چـشم گریان علی ست

ای زمین زین درد خـاک این مـزار           با«وفائی»مـرثیه خــوان عـلی ست